مقایسه عملکرد ماش (Vigna radiate L.) در شرایط تغذیه شیمیایی، زیستی و تلفیقی در نظام های خاک ورزی

به­منظور ارزیابی اثر روش­های خاک­ورزی و مصرف تلفیقی کود زیستی و شیمیایی بر عملکرد ماش، آزمایشی به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی با 4 تکرار در بهار 1394 در منطقه سرابله کرمانشــاه انجــام شد. تیمارهای آزمایش شـامل سه سطح خاک­ورزی (بدون خاک­ورزی، خاک­ورزی حفاظتی و خاک­ورزی مرسوم) و چهار سطح کودی شامل تلقیح بذر با مایکوریزا+50% نیتروژن، بدون تلقیح مایکوریزا +50 % نیتروژن، مایکوریزا+100% نیتروژن و عدم تلقیح با مایکوریزا+100% نیتروژن بودند. نتایج نشان داد که اثر متقابل تیمارهای کودی و خاک­ورزی بر عملکرد دانه معنی­دار بود، به­طوری­که بیشترین عملکرد دانه در تیمار خاک­ورزی حفاظتی به همراه مصرف 50% کود نیتروژن همراه با تلقیح بذور با مایکوریزا به میزان 1510 کیلوگرم در هکتار به­دست آمد. این مقدار بیشتر از تیمار خاک­ورزی مرسوم به همراه مصرف 50 % کود نیتروژن و بدون تلقیح مایکوریزا به میزان 1/934 کیلوگرم در هکتار بود. همچنین، بیشترین عملکرد پروتئین دانه در تیمار خاک­ورزی مرسوم به همراه مصرف 50 % کود نیتروژن و تلقیح با مایکوریزا به میـزان 99/24 کیلوگرم در هکتار به­دست آمد که 33/13 کیلوگرم در هکتار بیشتر از تیمار خاک­ورزی مرسوم به همراه مصرف 50 % کود نیتروژن و عدم تلقیح مایکوریزا بود. به­طورکلی، نتایج نشان داد که اعمال خاک­ورزی بر اکثر صفات مورد بررسی تاثیر معنی­داری نداشت. شاید دلیل این باشد که برای رسیدن به تاثیر مطلوب خاک­ورزی بر عملکرد، نیاز به استفاده مداوم از این شیوه به جای استفاده یک­ساله آن باشد. نتایج تحقیق همچنین نشان داد که تلقیح بذر با مایکوریزا موجب کاهش نیاز به مصرف کود نیتروژن شده و از این طریق عملکرد گیاه نیز افزایش یافته است.